Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για έναν τζέντλεμαν της σκηνής και της οθόνης, τον Βλάσση Μπονάτσο. Ο Βλάσσης Μπονάτσος υπήρξε ένας από τους πιο χαρισματικούς και πολυδιάστατους καλλιτέχνες της Ελλάδας. Γεννημένος στο Ξυλόκαστρο το 1949, μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια που εκτιμούσε τον πολιτισμό και από πολύ νωρίς έδειξε την αγάπη του για τη μουσική και τη σκηνή. Τα πρώτα του βήματα τα έκανε με το συγκρότημα Πελόμα Μποκιού, αφήνοντας το αποτύπωμά του στη ροκ σκηνή της δεκαετίας του ’70. Όμως η καλλιτεχνική του πορεία δεν περιορίστηκε στη μουσική· με το ταλέντο και τη ζωντάνια του κατέκτησε το θέατρο, το μιούζικαλ και την τηλεόραση, όπου έγινε μια από τις πιο αγαπητές μορφές. Η πιο καθοριστική συνάντηση της ζωής του ήταν με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το 1981, όταν εκείνη ετοίμαζε να ανεβάσει την Εβίτα, ο μαέστρος Γιάννης Δερμιτζάκης πρότεινε τον Βλάση για τον ρόλο του Τσε Γκεβάρα. Η Αλίκη τον εμπιστεύτηκε, και στη σκηνή εκείνος διέπρεψε: στην πρεμιέρα, το χειροκρό...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το αίσθημα μειονεξίας, αυτό που συχνά αποκαλούμε και «κόμπλεξ». Όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή στη ζωή τους, έχουν νιώσει ότι δεν είναι αρκετοί. Ότι δεν είναι τόσο ικανοί, τόσο όμορφοι ή τόσο πετυχημένοι όσο οι άλλοι γύρω τους. Αυτό είναι το αίσθημα μειονεξίας. Μπορεί να έχει βάση σε πραγματικές δυσκολίες – για παράδειγμα, ένα παιδί που δεν τα καταφέρνει τόσο καλά στα μαθήματα – αλλά μπορεί να είναι και εντελώς υποκειμενικό, μια αίσθηση που πηγάζει από συγκρίσεις και από αυστηρές εσωτερικές φωνές. Ο Άλφρεντ Άντλερ, ένας από τους σημαντικούς ψυχολόγους του 20ού αιώνα, υποστήριξε ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με ένα τέτοιο αίσθημα. Στην παιδική ηλικία νιώθουμε μικροί και αδύναμοι μέσα σε έναν κόσμο ενηλίκων. Το κρίσιμο, είπε, δεν είναι αν θα βιώσουμε μειονεξία – γιατί αυτό είναι αναπόφευκτο. Το κρίσιμο είναι πώς θα αντιδράσουμε: θα την αφήσουμε να μας καθηλώσει ή θα την χρησιμοποιήσουμε ως δύναμη για εξέλιξη; Ο Σίγκμουντ Φρ...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την τάση της εποχής για το λεγόμενο “εύκολο χρήμα”. Στη σύγχρονη κοινωνία παρατηρείται όλο και περισσότερο η αναζήτηση γρήγορου πλουτισμού, είτε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε μέσω επενδυτικών ευκαιριών που υπόσχονται άμεσα κέρδη. Η εικόνα της επιτυχίας ταυτίζεται συχνά με την επίδειξη υλικού πλούτου, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι η οικονομική άνεση μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κόπο, χωρίς υπομονή και χωρίς βαθύτερο σχεδιασμό. Σε ψυχαναλυτικό επίπεδο, αυτή η τάση εκφράζει βαθύτερες ψυχικές ανάγκες. Η επιθυμία για άμεση ικανοποίηση, η αποφυγή της ματαίωσης και η δυσκολία ανοχής του χρόνου και της αναμονής συναντιούνται στη φαντασίωση του γρήγορου κέρδους. Το χρήμα εδώ δεν λειτουργεί μόνο ως μέσο συναλλαγής αλλά και ως σύμβολο ασφάλειας, αυτοεκτίμησης και κοινωνικής αποδοχής. Η κουλτούρα του “εύκολου χρήματος” αναδεικνύει μια συλλογική δυσκολία να συνδεθούμε με την αξία της προσπάθειας, της συνέχειας και της εσωτε...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για μια ψυχική κατάσταση που συχνά παρεξηγείται. Μια ψυχική κατάσταση που δεν είναι απλώς μια κακή διάθεση ή μια περίοδος στεναχώριας που θα περάσει, αλλά είναι κάτι βαθύτερο, μια εμπειρία που μπορεί να αδειάσει τη χαρά, να στερήσει από τον άνθρωπο το νόημα της καθημερινότητας και να τον κάνει να νιώθει αποκομμένος από τον εαυτό του και τους γύρω του. Θα σας μιλήσω για την κατάθλιψη.   Πολλοί άνθρωποι εκείνη την περίοδο της ζωής τους αισθάνονται ότι φταίνε, ότι είναι αδύναμοι ή ότι δεν προσπαθούν αρκετά· όμως η αλήθεια είναι πως η κατάθλιψη δεν είναι ούτε αδυναμία ούτε επιλογή. Είναι ένα σήμα ότι η ψυχή κουβαλάει βάρος που δεν έχει καταφέρει να εκφραστεί ή να βρει διέξοδο. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά. Κάποιος μπορεί να νιώθει κενός, άλλος να μην έχει πια χαρά ούτε για πράγματα που αγαπούσε. Συχνά υπάρχει κόπωση, δυσκολία στον ύπνο, αλλαγές στην όρεξη, δυσκολία συγκέντρωσης, αλλά και έντονη αυτομομφή, εν...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την 11η Σεπτεμβρίου στην Ελλάδα. Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι πάντα γεμάτη συναισθήματα. Για τα παιδιά, σημαίνει περιέργεια, ανυπομονησία, αλλά και λίγο άγχος: «Θα με συμπαθήσουν; Θα τα καταφέρω; Θα μου λείψει το σπίτι;» Για τους γονείς, η μέρα αυτή φέρνει υπερηφάνεια αλλά και μια αγωνία: «Θα είναι χαρούμενο το παιδί μου; Θα βρει φίλους;» Και για τους δασκάλους, αποτελεί την αρχή ενός καινούργιου ταξιδιού, όπου θα γνωρίσουν τις ψυχές που θα τους εμπιστευτούν. Η ψυχαναλυτική ματιά μας βοηθά να δούμε ότι η πρώτη μέρα δεν είναι μόνο ένα πρακτικό βήμα – είναι ένα μεγάλο συμβολικό πέρασμα. Το παιδί αφήνει για λίγο την αγκαλιά της οικογένειας και μπαίνει σε έναν νέο κόσμο: τον κόσμο της γνώσης, των κανόνων, αλλά και της κοινωνικής ζωής. Δεν είναι απλώς ένα θρανίο και μια τσάντα· είναι το ξεκίνημα μιας διαδρομής που θα το κάνει πιο αυτόνομο και δυνατό. Κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά. Κάποιο μπαίνει στην τάξη γεμάτο ενθουσιασμό. Κάποιο ά...